پروانه گی

پروانه چه سان از پروانگی پروا کند با آن همه شوق و امید لطف که دارد؟

تو می بینی او را که بی پروا بال و پر به آتش می سپارد و سر و جان می بازد و نامش پروانه می کنی، اما او عاشق است و پروانگی صفت عشق است....

عاشق می داند که سوختن مقدمه وصل است که چنین بی پروا است،

اگر نه، سوختن و الله که درد دارد و سوز.

* شهید سید مرتضی آوینی